Με τους φανατικούς, πάντα

Αντιγράφω από το πρόβο. Χωρίς εικόνα, σιγά.

Τώρα που θα μας ξεκουφάνουν οι σειρήνες της αντίδρασης και του φασισμού με τα ουρλιαχτά τους. Τώρα που οι πρόσφυγες, που τρέχουν να ξεφύγουν από τον τρόμο του πολέμου, θα κατηγορηθούν πως τον φέρνουν στην Ευρώπη. Τώρα που τα σύνορα, ίσως, κλείνουν αντί να ανοίγουν. Τώρα που κάθε αντίδραση απέναντι στην παγκόσμια καπιταλιστική μηχανή εξισώνεται με το ζηλωτή που σκοτώνει στο σωρό, σκορπώντας μίσος και άγνοια, γκαρίζοντας υπέρ του θεού του.

Τώρα θα υπερασπιστώ τους “φανατικούς” αυτού του κόσμου. Και δεν θα πω πράγματα κενοφανή, σπουδαία ή καινούρια.

Φανατικοί ήταν όσοι πολέμησαν για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Φανατικές όσες αντιπαρατέθηκαν με την ανδρική πατριαρχία. Φανατικοί όσοι μίλησαν ή θα μιλούν για το περιβάλλον και τα διακαιώματα κάθε ζωής σε αυτό τον πλανήτη. Φανατικοί όσοι πίστεψαν στον κομμουνισμό, σε μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας, στην ίδια χώρα, που ο πρόεδρος της απειλεί πως θα χτυπήσει χωρίς έλεος (τι μου θυμίζει αυτό;), της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.

Φανατικοί όσοι διεκδικούν το δικαίωμα για μια ανθρώπινη ζωή στις τσιμεντουπόλεις. Όσοι είναι αλληλέγγυοι σε αυτούς που πεινούν και διψούν. Φανατικοί και στις κερκίδες, να υποστηρίζουν χωρίς όφελος μια φανέλα, ένα σύμβολο, μια ιστορία. Φανατικοί όσοι αντιδρούν στη βία, στην οργανωμένη βία της εξουσίας. Φανατικοί όσοι δεν μένουν απαθείς στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στη λεηλασία της φύσης. Φανατικοί όσοι συνεχίζουν να είναι απέναντι στο φαρισαϊσμό κρατών, εξουσιών και οργανωμένων θρησκειών που πολεμούν για την κυριαρχία τους.

Ναι, με φανατισμό θα υποστηρίζω όλους αυτούς τους φανατικούς. Καταλαβαινόμαστε, πιστεύω.