Τη βλέπω σχεδόν σε καθημερινή βάση στο πεδίο. Ξέρεις, από εκείνες τις παρουσίες-από απόσταση-που σου φαίνονται τόσο οικείες. Τόσο που όταν κάποια μέρα ή μέρες δεν εισβάλουν στην καθημερινότητα σου, αρχίζεις και αναρωτιέσαι,ανησυχείς.
Κάθε μέρα, τα πρωινά, μαζί με τι σκυλί της. Πρέπει να κάνω μια σημαντική διευκρίνηση εδώ, όμως. Δεν την λένε Julie. Δεν ξέρω καν πως τη λένε. Julie φωνάζει την καφετιά γεροδεμένη σκυλίτσα της. Από αυτά τα πιτ-μπουλ τα γεμάτα ενέργεια και-αχρείαστη για το δικό μας στρεβλό κόσμο-αθωότητα. Γαβγίζει πολύ, έτσι επικοινωνεί η Julie μαζί της. Από αυτά τα σκυλάκια που εκτοξεύουν χαρά από αδρεναλίνη στο σύμπαν ανακατεύοντας με ενθουσιασμό την εντροπία μας.
Ότι πρέπει για να την κατατάξουν πολλοί, έτσι όπως είναι κλειδαμπαρωμένοι στο φόβο τους, στα σκυλιά που κοιτά με τρόμο λες και παρακολουθούν κόμπρα έτοιμη να επιτεθεί. Μάθε να κοιτάς στα μάτια τους άλλους βρε φοβισμένε.
Ξέροντας τη μανία με την οποία διεκδικώ την αγάπη των σκύλων-γνωστών μου μα και κυρίως αγνώστων-είναι εντυπωσιακό πως δεν έχω κάνει ποτέ καμιά κίνηση προς τη Julie.Το κάνω συνειδητά όμως, δεν το επιθυμώ.
H σχέση της Julie και της καλοβαλμένης, περίπου πενηνταπεντάρας, κυρίας από την ανατολική Ευρώπη είναι ιερή για μένα, όσο και για τις δύο τους-ίσως. Δεν τολμώ να τη διασπάσω και να μπω στο δικό τους κύκλο αγάπης.Αισθάνομαι όμορφα να τις βλέπω από μακρυά, άλλοτε να γελώ με τα καμώματα της σκυλίτσας, άλλοτε να χαίρομαι συγκινημένος για την μοναδικότητα της σχέσης με ένα τετράποδο. Αν την έχεις ζήσει, ξέρεις.
Η κυρία αυτή μοιάζει μόνη στη ζωή, δεν ξέρω κιόλας, ούτε το έχω ψάξει. Παρατηρώντας τη έχω την εντύπωση πως είναι πολλά χρόνια εδώ. Θα έλεγα πως ήρθε από την πρώην Σοβιετική Ένωση αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος στο παραμυθάκι που 'χω στήσει στο μυαλό μου. Μιλάει στο σκυλί στα ελληνικά όμως και αυτό μου είχε αρχικά κάνει μεγάλη εντύπωση. Ούτε λέξη από τη μητρική της γλώσσα. Ίσως να έφταιγε η παράνοια της τυραννίας που έζησαν στο πετσί τους και στις καρδιές τους οι άνθρωποι στην ανατολική Ευρώπη,σκεφτόμουν, να την έκανε να θέλει να τα αφήσει-ακόμα και τόσα χρόνια-μετά όλα πίσω της.
Κάποια στιγμή κατάλαβα το γιατί ή τουλάχιστον έτσι νομίζω Για την κυρία αυτή πατρίδα είναι το εδώ και το τώρα και η αγάπη της για το σκυλί. Η συνειδητή ή ασυνείδητη απόφαση της να μιλά στα ελληνικά στη Julie καθρεφτίζει τη δική της επιλογή να αφήσει πίσω της το παρελθόν. Η μητρική της γλώσσα δεν είναι άξια να ακούγεται από το, ίσως, πιο αγαπημένο της πλάσμα. Τι να της κάνω τις πατρίδες σας, τη φαντάζομαι να μου λέει, έχω τη δική μου, εγώ και αυτό το σκυλί στο εδώ και στο τώρα
Και εγώ το ίδιο αισθάνομαι Mrs Julie μου. Εσύ και η σκυλίτσα σου είστε μια από τις δικές μου καθημερινές αγαπημένες πατρίδες. Από αυτές τις αληθινές, βαθιά σκαμμένες μέσα μας-καμία σχέση με τις άλλες τις ψεύτικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου