Ασύμμετρες σκέψεις, ασύμμετρη γραφή: Los Angeles Free Music Society, οι Doo-Dooettes, πειραματισμός

Καθώς προσπαθώ να αιτιολογήσω και συνάμα να εκλογικεύσω τι είναι αυτό που με τραβά προς κάθε μορφής ηχητικό πειραματισμό και αυτοσχεδιασμό, πιάνω τον εαυτό να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη. Σαν να με πνίγει το δίκιο ένα πράμα. Πέφτω-και τσακίζομαι-στη μεγάλη λακκούβα της επεξήγησης του αυτονόητου. Ως αυτονόητο λογίζω την παραγωγή ήχων, το παιχνίδι (δες εδώ πως το εννοώ), με βάση το μπενγιαμικό spielraum, του ανθρώπου με τους ήχους, τη μουσική και την προσωπική του έκφραση.
Αδυνατώ, περισσότερο από δυσκολεύομαι, να κατανοήσω (πως λοιπόν να εξηγήσω;) τι σε κάνει να μην παράγεις μουσική, τέχνη γενικά με οποιοδήποτε καθημερινό αντικείμενο βρίσκεται γύρω σου, και "πρέπει" να αποτανθείς σε ειδικά όργανα, εργαλεία, εξοπλισμούς. Πόσο αντιδημοκρατική και ξεκάθαρα ταξική είναι αυτή η λογική. Άλλο τόσο αποδιοργανώνει τη σκέψη μου η προσπάθεια να επιχειρηματολογήσω υπέρ αυτής της διαφορετικότητας στη σκέψη.
Παράλληλα μου μοιάζει αφάνταστα αντιδραστικό και περιοριστικό να μιλήσω για τις άρρητες διεργασίες οι οποίες εν τέλει είναι και παντελώς προσωπικές για να γειωθούν με λόγια, που οδηγούν τον οποιονδήποτε να εκφραστεί με κάθε τρόπο έξω από την όποια κανονικότητα ενός μουσικού οργάνου, ενός καμβά ή μιας-δεκαετιών πίσω-παρωχημένης κινηματογραφικής λογικής,
Άπειρα χέρια μου κλείνουν το στόμα ενώ η δική μου απορία για τον άλλο που, πλέον, αυτός δεν καταλαβαίνει τα αυτονόητα, δένει τη γλώσσα μου σε κόμπους χειρότερους από το γόρδιο δεσμό.

Ακούγοντας το Think Space των Doo-Dooettes, ηχογραφημένο ακριβώς σαράντα χρόνια πριν, βρέθηκα και πάλι στην εθιστικά ευχάριστη, για τον ελιτισμό μου, θέση να μιλάω σε αυτό τον φανταστικό μου συνομιλητή που πάντα με προσέχει και με ακούει, για την ομορφιά της ελεύθερης έκφρασης, την άγρια ευχαρίστηση που παίρνεις από την χωρίς κανόνες τέχνη. Πόσο μάλλον όταν μοιάζει όλο αυτό να προέρχεται από μια εσωτερική ανάγκη η α λα Philip Dick no man's land ζώνη που ζεις και κινείσαι ( το Los Angeles και η ιλουστρασιόν, τόσο ποθητή, κόλαση του για την οποία κάτι έχω γράψει πρόσφατα) να αποτελέσει μια περισσότερο ευχάριστη πραγματικότητα μέσω της μουσικής σου.Ή, έστω, να δημιουργήσεις μια δική σου εναλλακτική πραγματικότητα η οποία θα αποτελεί αντίβαρο στα σκατά του εξωτερικού περιβάλλοντος. Θα ήθελα ήμουν εκεί, το διήμερο που ηχογραφήθηκαν αυτά τα κομμάτια. Να γευτώ όσο γίνεται τον αντί-ηρωισμό και την αγωνία που συνοδεύει τις ευτυχισμένες στιγμές όταν ακόμη δεν τις αξιολογούμε ως τέτοιες.
Αυτή η ανάγκη, τόσο έντονη στις ηχογραφήσεις της κολεκτίβας-παρέας Los Angeles Free Music Society προσθέτει άλλο ένα κλικ στην έντονη επιθυμία μου (δεν ξέρω μην είναι και διαστροφική ανάγκη) επισκεφτώ αυτή την πόλη και να γευτώ τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις ψέματος και εικόνας. Το γεγονός πως εκεί, στην άλλη άκρη του κόσμου υπάρχουν καλλιτέχνες σαν όλους τους προαναφερθέντες με συγκινεί σαν να ανακαλύπτω ένα νέο είδος ζωής σε μια έρημο του θανάτου. Το ξέρω πως υπερβάλλω.
Όπως υπερβολική είναι κάθε σπουδαία έκφραση, υπερβολικός και ο τρόπος που δινόμαστε σε καθετί που μας βγάζει από τη βαρεμάρα και τη μακάβρια σαστιμάρα της καθημερινότητας. Είναι κάταδικός μας όμως. Ας φλέγονται οι άνθρωποι και ας μοιάζουν υπερβολικοί. Σε κάποιους. Οι υπόλοιποι καταλαβαίνουμε.