ίδιοι άνθρωποι,ανατολικά και δυτικά του Αιγαίου
Για τις γυναίκες και τους άνδρες που στην Κωνσταντινούπολη, σε πόλεις και σε χωριά της Τουρκίας, εδώ και ένα χρόνο τώρα αγωνίζονται ενάντια σε κράτος,εξουσία και καταπίεση.
To scratch your heart: Early recordings from Istanbul
Κλωθογύριζα αυτό το κειμενάκι στο μυαλό μου εδώ και εβδομάδες.Φυσικά και δεν είναι τυχαίο πως το γράφω τώρα ακριβώς ένα χρόνο μετά την επέτειο της εξέγερσης της τουρκικής νεολαίας (και όχι μόνο) απέναντι στην καταπίεση που υφίσταται.Τώρα έπρεπε να βγει από μέσα μου, τώρα βγαίνει. Δε βγαίνει εύκολα,όμως.Και δε βγαίνει εύκολα γιατί δυσκολεύομαι,αισθάνομαι άσχημα να γράφω για μουσικές την ώρα που εκεί,δίπλα μας ρε γαμώτο, παίζεται ένα δράμα που ζητά κορύφωση αλλά και τελείωση.
Και, όμως, είναι ευκολότερο απ' ότι νομίζω. Γιατί η τέχνη, η μουσική εν προκειμένω, αποτελεί όχημα (και όχι φυσικά αυτοσκοπό) ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Όλα τα τραγούδια αυτής της συλλογής θυμίζουν-σε ύφος,αισθητική και συναίσθημα-τα "δικά μας" ρεμπέτικα. Η ταύτιση που αισθάνεται ο από την εδώ μεριά του Αιγαίου ακροατής είναι άμεση και ολοκληρωτική. Απορώ πως τα παιδιά της εταιρίας που βγάζουν αυτό το διπλό cd, της Honest Jons, χωμένοι στο trendy Soho έτσι όπως κινούνται γύρω από το, θαυμάσιο κατά τ'άλλα Sounds of the Universe δισκάδικο, ένιωσαν να τους αγγίζουν αυτά τα κομμάτια.Γιατί ,κακά τα ψέμματα, έπεσαν διάνα.Είναι η μουσική, λοιπόν.Αυτή απελευθερώνει,σμπαραλιάζει τα σύνορα,μιλάει στις ψυχές και καίει τις καρδιές των ανθρώπων. Θα ήθελα να γράψω η μουσική μαζί με την Επανάσταση,αλλά ντρέπομαι και αισθάνομαι λίγος.
Ξέρω,κοιτάζοντας τις πιο πάνω γραμμές, μου βγαίνει πολύ συναίσθημα. Mea culpa. Αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Μόλις ακούσεις αυτά τα απογυμνωμένα από πολλά-πολλά καλολογικά στοιχεία τραγούδια, θα με θυμηθείς.
Ηχογραφήσεις από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα,την ίδια εποχή που διαμορφώνονταν οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που μας έδωσαν και τα ρεμπέτικα αλλά και διαχώρισαν οριστικά (ελπίζω όχι) τους ανθρώπους στις δύο πλευρές της θάλασσας στο όνομα ψεύτικων πατρίδων και αηδιαστικών μεγάλων πατριωτικών ιδεών. Μινιμαλισμός και πάθος. Φωνές, κατά βάση ανδρικές, λίγα όργανα, κυρίως έγχορδα όπως το ούτι, μέτρια ποιότητα ηχογράφησης. Υπάρχει μια ωμότητα σε αυτά τα κομμάτια,η οποία, όμως μεταφράζεται σε συγκινησιακή φόρτιση. Δυσκολεύομαι, έως αδυνατώ , να καταλάβω ποια είναι ερωτικά και ποια απλά μιλούν για τα πάθη και τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Δεν έχει σημασία, όμως. Όλα τραγούδια είναι και πολύ όμορφα μάλιστα με πολλούς τρόπους.Ελπίζω, και θέλω να μπορώ σύντομα τα τραγουδώ με τα αδέρφια της απέναντι όχθης χωρίς κανένα σύνορο ανάμεσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου