Τα ξόρκια του Bill Orcutt

Η σχετικότητα του χρόνου, τόσο σε συναισθηματικό και προσωπικό επίπεδο, όσο και για τη φυσική, αποτελεί μια πραγματικότητα που συνήθως αρνούμαι να σταματήσω να απολαμβάνω.Αποτελεί σωματική αλλά και πνευματική καταπόνηση να προσπαθήσει κανείς να διαχωρίσει το χωροχρονικό συνεχές όσων λέγονται και υπονοούνται από το χρονικό τους στίγμα...
Η σχετικότητα της σύνδεσης του τι λέγεται και εκφράζεται στο τώρα με το που αναφέρεται χρονικά συνήθως αποκτά τη δυναμική μια φυγόκεντρου δύναμης. Εστιάζοντας στη σχέση αυτού που λέγεται με το τώρα. χάνεις τον πυρήνα που δεν είναι άλλος από το τι εκφράζεται και τι αυτό θέλει να πει και να δείξει. Εννοώ να θέλω να μάθω πια είναι η ουσία όσων, σε πλήρη ταύτιση με τη σχέση παρελθόντος και παρόντος όπως την εννοούσε ο Ουμπέρτο Έκο στα μυθιστορήματα του, λέγονται και όχι πότε αυτά εκφράστηκαν και σε ποιο χρονικό ορίζοντα ανήκουν.
Αναφερόμενος στα παραπάνω, επιθυμώ να τονίσω το νόημα που έχει η αναφορά μου σε ένα μουσικό προϊόν δέκα ετών ήδη, του 2009 και πως αυτό διαπλέκεται με το τότε παρόν το δημιουργού του και βασικά με το δικό μου σήμερα. Πιθανότατα σύμπασες οι σχέσεις όλων των παραπάνω να είναι σαφώς περισσότερο πολύπλοκες απ' ότι οι ικανότητες στο γραπτό λόγο μου επιτρέπουν να εκφράσω.

Ο Bill Orcutt υπήρξε μέλος ενός γκρουπ, των Harry Pussy, που άλλοτε ως duo και άλλοτε ως τρίο υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικό (ναι, να τρέμετε εσείς Lightning Bolt). Οι Harry Pussy αποτέλεσαν ένα από τα ελάχιστα ροκ σχήματα που τα τελευταία 25 χρόνια δοκίμασαν να επαναπροσδιορίσουν το ροκ. Μέσα από μια έντονα δηλωτική και προφανή hardcore ματιά (όμοια με τις λογικές που ανατρέχουν το καταπληκτικό δίδυμο που έχει φτιάξει ο ίδιος με τον σπουδαίο Chris Corsano) πήγαν το είδος στα όρια του, ενώ, ανάμεσα στα άλλα που δοκίμασαν να αναμετρηθούν, η παρουσία μια γυναίκας στα ντραμς, της Adris Hoyos, δημιούργησε ένα έντονο έμφυλο δίπολο και όχι μόνο στις τάξεις του γκρουπ. Δεν θέλω να μπω στα προσωπικά, αλλά δεν μπορώ να τα αποφύγω κιόλας (γιατί απλά δεν γίνεται όπως είχα σχολιάσει σε άλλο ένα άχρηστο κείμενο εδώ) . Ο χωρισμός του Orcutt με την Hoyos οδήγησε, προφανώς και δυστυχώς, στη διάλυση του γκρουπ μεν, αλλά και στην εξαφάνιση του Bill Orcutt από τη δισκογραφία (δεν γράφω τη μουσική) για μια δεκαετία δε.

Διαθέτω κάποιες παντελώς προσωπικές αρχές για να αντιμετωπίζω τις προσωπικές στάσεις των ανθρώπων - σε οποιοδήποτε ζήτημα. Παραμένοντας κάποιος που ποτέ δεν κυνήγησε την καριέρα, δίνω απόλυτο σεβασμό σε αυτές και αυτούς που κάποια στιγμή (δεν έχει σημασία το χρονικό μέγεθος αυτής) τα "παρατούν" όλα, παίρνουν το χρόνο τους και, βέβαια, δεν παίζουν κανένα παιχνίδι με βάση τις λογικές της κοινωνίας του θεάματος και της κατανάλωσης. Μην κοροϊδευόμαστε, αυτές οι λογικές δεν υπάρχουν μοναχά σε ένα - ορατό για όλους- μακροεπίπεδο, αλλά και στους δικούς μας ξεχωριστούς μικρόκοσμους. Και μας γαμάνε πατόκορφα, μετατρέποντας μας σε ανδρείκελα.

Η επιστροφή του Orcutt στη δισκογραφία επιτελείται με αυτό το άλμπουμ, το A New Way To Pay Old Debts, ένα μετά-blues αριστούργημα (από τα καλύτερα για το 2009 και ποιος νοιάζεται; ε εγώ νοιάζομαι και παίζω κάθε χρόνο αυτό το παιχνίδι) που τραβάει το είδος κάμποσα βήματα παρακάτω, παιγμένο με μια αβάντ μινιμαλιστική διάθεση. Αφαιρώντας τις δύο μεσαίες χορδές της ακουστικής του κιθάρας, o Orcutt προχωρά σαν να βρίσκεται σε μια διχάλα. Από τη μία παραμένει εντελώς stripped down όντας μια σόλο ηχογράφηση, από την άλλη χρησιμοποιεί την κιθάρα ως ένα, εκτός από έγχορδο φυσικά, κρουστό όργανο. Της επιτίθεται. Με την αγάπη του ερωτευμένου και την επείγουσα ανάγκη να βγουν από μέσα του όσα μαζεύτηκαν. Σαν να ακούμε παραπάνω από έναν άνθρωπο εκεί μέσα στο χωροχρονικό του τούνελ. Ταυτόχρονα στις γραμμές του βινυλίου καταγράφεται κάθε μορφασμός, μικρή κραυγή, σφύριγμα και οτιδήποτε άλλο από τον ίδιο εντείνοντας σε τρομακτικό βαθμό το impact όσων φτάνουν στα αυτιά σου. Οι επιλογές των τίτλων μου θυμίζουν την μπρεχτική χαρμολύπη μέσα στη ίδια πρόταση. Αλλού μου μοιάζουν ταυτόσημοι με την μόνιμη ειρωνεία που διαθέτει η όψη του Bill Orcutt

Το άλμπουμ καταγράφει επακριβώς τα ξόρκια που κάνει ο Orcutt (δεν ξέρω τι και πως και γιατί, ούτε και θέλω να μάθω, μου φτάνει η καταγραφή) επιτιθέμενος στο παρελθόν, στο παρόν ίσως, σε σκέψεις και συναισθήματα; Δεν με ενδιαφέρει να μάθω, ούτε και να ξεπεράσω το όριο που μου αναλογεί. Μου φτάνει που μιλά για 'μένα, απευθύνεται σε εμένα και ξορκίζει τους δικούς μου εφιάλτες που εφορμούν σε καθημερινή βάση από διάφορα σημεία εντός μου και δεν έχουν χρονικές αναφορές. Μου μοιάζουν πλέον άχρονα σκουλήκια που τρώνε τις σάρκες μου και τρέφονται από τους φόβους και τις αβαρίες μου. Και κυρίως από τις μικρές εσωτερικές μου κακίες, αυτές τις σιχαμένες. Ώρα να βγουν τα χρέη στο φως και να πλερωθούν, αυτή η μουσική.